Λόγια ψάχνω πως εγώ να πω την ιστορία Που ν αρχίσω πως να κρατηθώ μές στην πλοκή Είναι μάγκας ο Θεός που έφτιαξε την αμαρτία Να βουτάμε μπας κι εμφανιστεί Δυο ανθρώπους είχε στην αρχή Αυτός παρέα κι ένα Μήλο έπαιζε τον ρόλο του σατανά Όλοι ξέρουνε η ιστορία πως πάει πιο πέρα Πως για όλα φταίει μια δαγκωνιά Τώρα πια τις νύχτες βγαίνουμε μπας και το βρούμε Με τον Γιο Του μήπως τριγυρνά σε κάποιο μπαρ Μα τους πειρασμούς τους βλέπουμε μές στα σκοτάδια Δείγμα πως κι αυτοί ναι δώσει κοντά Δέκα είν οι εντολές που είπαν ν ακολουθούμε Κι δεκάδες άλλες που τις φτιάξαν οι Άγιοι Μα το βράδυ χαλαρώνουν τις διαδικασίες Στο ουίσκι πνίγονται κι αυτοί Κι όταν το πρωί η νύχτα αδειάζει μές στο κεφάλι Και τα λάθος μπλέκοντ όπως πάντα με τα σωστά Μια θολούρα μένει να θυμίζει πως μές στην ζάλη Τους τρακάραμε σε μια γωνιά

Τι να σε κεράσουμε για να ξανά πιάσεις Το κλαρίνο την σφεντόνα και να μας ρημάξεις Στο κρασί θα ρίξουμε όλοι τα κορμιά μας Και εσύ κι εμείς κι οι άλλοι θα μαστε μαζί ένα χάλι Και θα περιμένουμε δυο χωριά γυναίκες Τα κατσίκια τα καημένα ψήνουνε αυτές για σένα Κι έχουνε δεμένους μές στην εκκλησία Τους παπάδες τους γραπώσαν λίγο πριν την λειτουργία Και θα το τραβήξουμε μέχρι την αυγή Γέρο πάνα θα φωνάζουν παίξε το σουβλί Θα γελάς και θα χορεύεις σαν το βοσκαρουδι Και οι κόρες θα σου λένε πάμε πάλι το τραγούδι Δαίμονα σε λέγανε για να μας τα μπλέξουν Μές τα ψέμματα μας είχαν πως ποτέ Θεό δεν σ´ είχαν Όμως οι γιαγιάδες μας ξέραν την αλήθεια πως καθόσουνα κρυμμένος χίλια χρόνια ο καημένος Κι ήσουνα χαμένος σ´ έθαψαν στον χρόνοll Μα όλο κάποιος σε θυμόταν μές στο γλέντι που στηνόταν Σήκω βρε σου λένε νά τα τα κορίτσια Θα σε πιάσουν θα σε ρίξουν μέσα στης γιορτής την λύσσα Και θα ξημερώνουμε Μέχρι την αυγή Γέρο πάνα θα σου λένε ρίξε το σουβλί Θα γελάς και θα βατεύεις σαν το βοσκαρούδι και οι κόρες θα σου λένε άσε τώρα το τραγούδι

Στο φεγγάρι θα σε κρυψω για να μη σε κλέψουν Στην κρυφή του την μεριά δικιά μου θα σε έχω Ομορφιά ειν η ματιά σου όταν σε αγγίζω Ζωγραφίζω την σκιά σου γύρω σου γυρίζω. Στα βουνά μου θα σε πάω που εγώ έχω ζέψει, Άνεμος δεν θα φυσάει, τα χω ορμηνέψει Ξέρω λες πως δεν τρομάζω μα εγώ φοβάμαι, τα πρωινά που θα ξυπνήσω δίχως σου πως θα ναι 
Σε χορό θα σε φωναξω που εγώ χω φτιάξει
θα στον μάθω βήμα βήμα για να βρείς την άκρη

Και την νύχτα θα την ζούμε στου ποτού τον οίστρο
και τα χρόνια θα γερνάνε μα δεν θα λυπάμαι

Στάυρο μη φοβάσαι μία είν η ζωή, άνθρωπος σωστός εσύ σαι, δεν θα ξεχαστείς μόνος μπρος στα τείχη με τον Νικολή, θα του τραγουδήσεις πρώτα, πριν τον πάρει η γη Νέος τότε ήσουν είχες εντολές, σου πανε πως τότε ζούσες, μέρες επικίνδυνες άρπαξες το ράσο το σκασες κρυφά, την αλήθεια σου να κρύβεις δεν μπορούσες άλλο πια «Είχαμε διαταγή να μην γίνει η ταφή του από κανένα ορθόδοξο παπά. Εγώ δεν ήμουνα κοντά στην σωρό του Καζαντζάκη. [...] Ο κόσμος είχε άγνοια. Όταν έφτασε η σωρός του στο Μαρτινέγκο, κάποιος έβγαλε επικήδειο λόγο μα κανείς κληρικός δεν ήταν γύρω για να θάψει τον νεκρό. Σκεφτείτε τώρα μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και τις φωτογραφικές μηχανές του διεθνούς τύπου! Πουθενά παπάς. Οι βρακοφόροι Κρητικοί άρχισαν να φουρτουνιάζουν, έμαθα από άλλους παρόντες, άναψαν τα αίματα και ήθελαν να βουτήξουν το φέρετρο και να το θάψουν με τα ίδια τους τα χέρια. Κείνη την τραγική στιγμή ως εκ θαύματος παρουσιάστηκε ένα νέος παπάς με ράσα και με θυμιατό! Ούτε ήξερα ποιος ήταν και πως βρέθηκε εκεί, από πού ξεφύτρωσε! Κανείς δεν ήξερε!». Ειν η ησυχία μέσα στην βοή, που σου λέει βγες στο τώρα, ήρθε η στιγμή Να λοιπόν σε είδαν όρθιο στητό, και σβηςες την ταραχή, με το θυμιατό Κι αν κανείς δεν σ ήξερε γνώριζες εσύ, πως το πεπρωμένο δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί -------------—---------------------- «Τον Νοέμβριο του 1957 ήμουνα στρατιώτης και παπάς και υπηρετούσα την θητεία μου στο Ηράκλειο. Μια μέρα πριν την κηδεία του Καζαντζάκη, ο διοικητής κάλεσε όλους τους στρατιωτικούς και έδωσε διαταγή να μην βγει κανείς έξω από το στρατόπεδο στις 5 Νοέμβριου. Οι αρχές και ο στρατός φοβόνταν μεγάλες φασαρίες, γιατί είχε έρθει εκκλησιαστική διαταγή να μην ταφεί ο Καζαντζάκης. Όταν θα το 'παιρναν χαμπάρι οι Κρητικοί θα έκαναν μεγάλες φασαρίες. Εγώ σαν παπάς ένιωσα πολύ άσχημα. Η συνείδηση μου με πείραζε πολύ. Ήμουν παπάς. Δεν άντεχα να πάρω στον λαιμό μου τέτοιο άδικο. Δεν μπορούσα να αρνηθώ τα ιερά μυστήρια σ' ένα βαφτισμένο Χριστιανό που δεν έκανε ποτέ κάτι ανήθικο η εγκληματικό. Όσο αφορά τα βιβλία του δεν είμαι εγώ άξιος να τον κρίνω. [...] Το 'σκασα κρυφά από τον στρατό την μέρα της κηδείας. Πήρα αθόρυβα τα ράσα μου και έτρεξα στον Μαρτινέγκο και τον έθαψα. [...] Όλοι νόμισαν ότι με έστειλε η εκκλησία να τον κηδέψω. Είχαν δει και τον Μητροπολίτη Ευγένιο στον Άγιο Μηνά. Δεν ήξερε κανείς τι γινόταν στα παρασκήνια! [...] Πέρασα από στρατιωτικό δικαστήριο και μπήκα φυλακή για έξι μήνες!».

Εγώ ο λύκος, κρύβω τα σημάδια μου απ´ τη λάσπη Δίχως ίχνος, ψάχνετε ματαίως την φωλιά μου,
Εγώ ο λύκος, δέκα χρόνια τριγυρναω μόνος Δίχως ίχνος, και την πείνα μου φυλάω Εγώ ο λύκος, θα σας ρίξω χώρις βιάσή Δίχως ίχνος, η καρδιά θα σας προδώσει Εγω, ο λύκος, χωρίς γιους να με θυμούνται μόνος, Δίχως ίχνος, και να πέσω ποιος θα κλάψει -__________________ Μη το λέτε πως είμαι το κακό που κρύφοβλέπει Στον ζωή μου μπήκατε εσείς, οι άτυχοι Εγώ ο λύκος, στο σκοτάδι μάτια που γυαλίζουν
δίχως ίχνος, τις παγίδες αποφεύγω
Εγώ ο λύκος, κρύβομαι την μέρα σενα βράχο
δίχως ιχνος, και τις σκέψεις μου κοιμίζω Solo

Εγώ ο λύκος, πριν χειμώνες ήμουνα ο πρώτος 
δίχως ίχνος, στην κατάρα όμως έχω πέσει
Εγώ ο λύκος, εχω θάψει φίλους που δεν φταίγαν
δίχως ίχνος, απ τον άνθρωπο όλοι πέσαν _______________________________
Δεν θυμάμαι πότε έχασα αυτά που είχα
Μπρος μου όμως βγήκατε εσείς, οι άτυχοι 
Εγώ ο λύκος, με γεννήσανε για να γεννήσω
Δίχως ίχνος, μα την ιστορία πια θα κλείσω